Sabtu, 19 Maret 2011

sambungan dari I ( ndukur iku lho)

****
Isuk iki penyisihan Cak Ning, materi sing diuji yoiku wawasan tentang kota Suroboyo. Ujiane tertulis koyok UTS ngono iku. Hasile diumumno jam rolas awan. Sing dijupuk nang babak berikute arek seket. Selawe lanang, selawe wedok. Pas diumumno Boy karo Angga katut nang babak berikute. Anya katut pisan.
“Asiiik, awake dhewe katut limapuluh besar, Boy,” jare Anya.
“Iyo, tapi wetengku luwe, cuk! Wis jam rolas gak dikeki mangan. Panitiane yok opo se? dikorupsi be’e anggarane gawe mangan awan!” Boy bengok-bengok kaliren.
“Cangkemmu ojok banter-banter, ta! Koyok wong kemalan badhogan ae,” jare Angga.
“Lha terus yok opo…awake dhewe gak oleh mulih, nang kene gak dikeki mangan…” Boy marani wong sing nggawae keplek panitia.
“Paklik, pesertane gak dikeki mangan, ta?” Boy takok nang wong iku karo nyekeli wetenge. Koyok asu ancene.
“Lak-lek lak-lek… Mbok anggit aku iki bakul pentol ta? Sik, ta, dikeki…dikeki! Ojok nggarai gupuh ae ta!” Wonge ngomel ae ditakoki boy.
“Yo wis, nek ngono…Takenteni yo lek, yo…” jare asu iku.

Mari acara mangan awan, sesi berikute latihan mlaku nang panggung. Sing nglatih jenenge Mas Yance. Wonge rodok yok opo…ngono. Rodok gagah gemulai.
“Ayo…ayo….semua latihan dengan serius ye…biar nggak malu-maluin ike nanti kalau tampil di panggung,” jare Mas Yance.
“Ngga, pelatihe rodok gak beres yo..endel…” Boy mbisiki Angga.
“Ayo…itu lekong yang lagi bisik-bisik tetangga…pasti lagi ngrasani ike, ya!” sentak Mas Yance.
“Gak, kok mbak, eh mas, iku lo kupinge Angga onok semute.”
“Sutra bok, gak pake alesan…ayo berdua maju ke sindang…
“Ayo kamu yang tinggi, coba jalan dulu kayak yang ike ajarkan tadi..” kongkon Mas Yance.
Angga langsung mlaku nang catwalk.
“Aduh, nek…jalannya kok koyok wong kebelet ngising ngono sih…Ayo ganti yang satunya,” jare Mas Yance ngongkon Boy mlaku.
Boy mlaku karo wedi nek disentak karo Mas Yance.
“Oalah, yo…yo… iki malah mlakune koyok wong kabotan gandul ae. Mekekeh mekekeh,” sentak Mas Yance.
“Ancene kegeden, mas…” jare Boy koyok asu.
“Opone sing kegeden, hayo…”
“Celonoku lo kegeden…mlakune dadi mekekeh mekekeh,” Boy ngunjukno celonone.
Arek-arek ngguyu kabeh ndelok Boy koyok bedhes mlakune.

***

Dino iki pemilihan Cak Ning dimulai sesi interview. Pesertane diseleksi tekok seket, sing lolos dadi telungpuluh. Limolas lanang limolas wedok. Jurine onok telu. Pertanyaan gawe peserta macem-macem, saksire jurine. Koyok sing ditakokno nang Boy saiki.
“Sebagai orang Surabaya, apa yang kamu banggakan dari kota Surabaya ini?” takok juri sing lemu.
“Em…yang saya sukai dan saya banggakan dari Surabaya ini adalah makanannya. Kebetulan saya ini orangnya suka makan ya, alias kemalan badhogan kalau orang Surabaya bilang. Nah, macam-macam makanan khas Surabaya ini bener-bener gak ada tandingannya. Saya pikir gak ada yang bisa nyaingi kota ini dalam hal makanan, sepanjang yang saya ketahui. Ada rawon, rujak cingur, lontong balap, semanggi, soto ambengan, mi kluntung, soto sulung, tahu campur, tahu tek, lontong kaskus, kupang lontong, nasi bebek, tempe penyet…pokoke top markotop,” Boy nyerocos.
“Lalu bagaimana cara mengenalkan makanan tersebut ke publik nasional ataupun internasional?” takok juri sing kribo.
“Ya…pertama harus dipatenkan mereknya dulu, daripada nanti diakui Malingsia, eh Malaysia sebagai makanan khas daerahnya. Eh, mana bisa ya? Memangnya di sana ada petis atau lento. Terus yang kedua adalah dibuat lebih keren, misalnya packagingnya. Misalnya kalau biasanya mi kluntung diadai piring, bisa disajikan di hotplate. Kan keren, Pak…”
“Ooo…begitu. Selain makanan, apa lagi?”
“Ya banyak Pak… tapi yang paling saya banggakan ya makananya. Ngomong-ngomong makanan, jadi lapar nih, Pak. Nanti siang lak ada konsumsinya ya, Pak?” takok Boy.
“Ya, ampun…sik jam sepuluh wis kaliren, Mas,” jare juri sing wedok.
“Ndak, buk..soale yang kemarin itu makan siange telat. Latihan mlaku koyok peragawati…terus….gak mangan-mangan.”
“Oalah… Mas ini ikut Cak Ning apa kemalan badhogan?”
“Masalahnya kalo saya gak makan itu, kaki saya itu gemeter, trus jalannya kak jadi ngedher, akhirnya dimarah-marahi terus sama yang nglatih jalan. Kathik yang nglatih itu orangnya judes, ngamukan.” sambat Boy.
“Hayo…ngrasani ike lagi ya…” Mas Yance moro-moro metu.
“Lho, kan…saya bilang apa. Durung garing lambeku ngomong, wonge wis cerok-cerok koyok bebek ate ngendhog,” jare Boy.
“Ye…lagi-lagi ye…ike bisa pusiiiing ngurusin ye. Aduh dewan juri yang terhormat dan mulia serta yang dipertuan agung, ike saranin peserta yang satu indang gak usah dilolosin aza. Bikin kacau acara deh, dewan juri yang berhati mulia dan bijaksana.”
“Lapo se…sing mutusno lo dewan juri, duduk sampean. Awakmu lo isoke cumak nglatih mlaku thok ambek ngomong smail … pose….blocking…. sopo sing gak isok, cak!” omel Boy.
“Liat tu dewan juri yang maha mendengar insan yang lemah ini. Doi selulit menghina ike yang berhati baik dan lembut ini.”
“Sudah, sudah…gak usah bertengkar. Malu, acara ini kan disiarkan di tivi dan diliput media cetak. Ayo saling maaf-maafan,” kongkon Dewan Juri.
“Minta maaf sama dia? Ne…ne…ne…Ike bisa diinfus dua kali duapuluh empat jam di rumah sakit kalo harus minta maaf sama dia,” Mas Yance gak gelem wawo.
“Diinfus? Mesisan cuci darah ae atau operasi plastik ganti kelamin yo gak popo!” towo Boy.
"Pokoknya saya tidak terima dengan penghinaan ini. Dewan juri harus mutusin milih dia atau ike. Kalau pilih dia, ike mau mundur dari kontes ini. Itu keputusan ike. Titik!”
“Aku lo gak ngurus awakmu maju ta mundur ta njengking ta kayang. Kalau dewan juri minta saya mundur saya gak papa. Kalah menang bukan tujuan saya ikut kontes ini. Arek suroboyo yo koyok ngene iki, cak! opo onoke. Nek kelakuanku dianggep gak sesuai ambek acara iki, yo wis, aku sing ngalah. Sepurane sing akeh, nedho nrimo!” jare Boy karo ninggalno panggung. Tapi Angga cepet-cepet munggah ambek nggowo es teh ditemplekno nang dhodhone Boy koyok iklan nang tivi. Boy rodok adem.
“Wis, ta Boy, gak popo njaluk sepuro Mas Yance. Anggepen ae wong gendeng. Aku males nerusno melok nek koen gak melok Boy,” Angga ngrayu Boy cek gelem njaluk sepuro.
Boy meneng ae ambek mecucu, “Yo wis, saya mau minta maaf demi lancarnya acara ini sampai selesai...Mbak, eh, mas…maafkan saya ya,” jare boy ambek ngekekno tangane.
“Apa, salaman sama Ye? Huh, najis!” tolak Mas Yance.
“Najis mattamu yo! Cuk, asu, raimu lo atase empat tujuh ae kakean model!” Boy esmosi maneh. Untung Angga cepet-cepet nemplekno es teh nang dhodhone maneh.
“Tuh, kan dewan juri yang adil dan tersohor…ike dikatain empat tujuh. Doi menghina ike lagi.”
“Empat tujuh itu apa?” takok juri karo bingung.
“Oalah…dewan jurine gak tau tombok togel. Empat tujuh itu kalau togel gambarnya orang banci,” jare arek-arek.
“Sudah…sudah…ayo Yance, kamu jangan ngambek lagi…Boy juga, jangan emosi lagi. Sini tangannya, ayo wawo. Gak oleh eker-ekeran maneh,” jare jurine ambek nggathukno tangane Mas Yance karo Boy.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar